Με έναν ύμνο για τους άνδρες, το «Ανδρική Καρδιά», που ερμηνεύει ο Χρήστος Θηβαίος, συνεχίζεται ο νέος κύκλος τραγουδιών σε μουσική Νίκου Τερζή και στίχους Γιάννη Κότσιρα που «ντύνουν» την σειρά «Σασμός» και κυκλοφορούν από την Panik Oxygen.

Το «Ανδρική Καρδιά» είναι ένα δυναμικό τραγούδι, με το μοναδικό μέταλλο της φωνής του Χρήστου Θηβαίου, ο οποίος ερμηνεύει για δεύτερη φορά ένα τραγούδι του φετινού soundtrack, μετά το «Ζωή Χαμένη». 

Το τραγούδι, που τηλεοπτικά συνόδευσε όλους τους πρωταγωνιστές της καθηλωτικής σειράς του Alpha, μιλά για όλους εκείνους τους ρόλους που διαδραματίζει ένας άνδρας –γιος, αδερφός, πατέρας, εραστής, σύζυγος- και τους γραπτούς και άγραφους νόμους που καλείται να υπηρετήσει και να αντιμετωπίσει.

Το «Ανδρική Καρδιά» θα περιλαμβάνεται στο soundtrack «Σασμός», που θα κυκλοφορήσει σύντομα στα ψηφιακά καταστήματα μουσικής, περιλαμβάνοντας τραγούδια που «έντυσαν» τον β’ κύκλο της τηλεοπτικής σειράς, με τη συμμετοχή σπουδαίων ερμηνευτών.

Giannis Christodoulopoulos, Vicky Mosholiou

Never Alone (Anthropi Monahi)

 Οταν οι μέτοχοι της πολυεθνικής κατασκευάστριας εταιρίας Mattel συνειδητοποίησαν ότι την εποχή των γιάπηδων, όπου γυναίκες είχαν πια πιστωτικές κάρτες στο όνομά τους και κατείχαν θέσεις σε μάρκετινγκ και μάνατζμεντ, η απλώς τέλεια ξανθιά κούκλα του 1959 όφειλε να εξελιχθεί. Για αυτό δημιούργησαν τέλειες ξανθιές/μελαχρινές/κοκκινομάλλες κούκλες με φορεσιές διευθύντριας, γιατρού, επιστήμονα, αστροναύτη, εξερευνήτριας. Τα «κοστούμια» της εταιρίας φόρεσαν στην εταιρία το κοστούμι «εμπνέουμε τη γυναικεία χειραφέτηση από μικρές ηλικίες». Φυσικά, η «στερεοτυπική Barbie» συνέχισε να υπάρχει – ξανθιά, χαμογελαστή, λαμπερή, καθησυχαστική. Τέλεια. Σαν υπόσχεση σε όλα τα κοριτσάκια: δεν έχεις παρά να μεγαλώσεις. Θα ψηλώσεις αρμονικά, η μέση θα λεπτύνει, οι γάμπες σου θα μακρύνουν, τα δόντια σου θα ισιώσουν σε κατάλευκο, αστραφτερό χαμόγελο. Θα ζήσεις στο τέλειο ροζ κουκλόσπιτο και θα οδηγείς το τέλειο ροζ κάμπριο. Α, ναι, και ταυτόχρονα θα είσαι διευθύντρια, γιατρός, επιστήμονας, αστροναύτης, εξερευνήτρια. Οπου όλοι οι Κεν του κόσμου θα σε θαυμάζουν και θα σε αγαπούν. Θα κάθονται στην άκρη και θα σου επιτρέπουν να λάμπεις.

Η μορφή της κούκλας έχει εξελιχθεί κι άλλο – κερδίζει βραβεία Νόμπελ, είναι και μαύρη και Πρόεδρος της Αμερικής, μία στις τόσες της επιτρέπεται να έχει και παραπάνω κιλά. Οπως η φωνή της Ελεν Μίρεν μάς εξηγεί: επί 64 χρόνια η Mattel έχει επιλύσει τις γυναικείες διεκδικήσεις και δεν χρειάζεται να αγωνιζόμαστε άλλο. Για αυτό και η στερεοτυπική Barbie ξυπνά κάθε μέρα χαρούμενη. Είναι όμορφη, είναι τέλεια, χαιρετά τις τέλειες φίλες της, κολυμπούν, χορεύουν, παίρνουν βραβεία για την ευφυΐα τους, ψηφίζουν γυναίκες αρχηγούς κρατών, φοράνε τέλεια ρούχα και c’mon Barbie let’s go party. Ανάμεσά τους ζουν και οι Κεν. Εχουν κι αυτοί «εξελιχθεί»: βγαίνουν σε περισσότερες εθνικές και πολιτισμικές «αποχρώσεις». Ο ξανθός, μόνιμα ηλιοκαμένος, «παραλίας» Κεν έχει παραμεριστεί ακόμα περισσότερο. Με τον καημό ζει: να του δώσει σημασία η Barbie για «να υπάρχει». Να τον βγάλει από το κουτί του το κοριτσάκι και να παίξει μαζί του.

Μόνο που μια μέρα, πάνω στο glitter κέφι και τον ξέφρενο χορό, ο αέναα παστέλ κόσμος της Barbie μαυρίζει: αρχίζει να σκέφτεται τον θάνατο, να την πονάνε τα τακούνια της να βγάζει κυτταρίτιδα. Η «φρικιό Barbie» που ζει (όπως και στα παραμύθια οι μάγισσες) στο περιθώριο της Barbieland, δεν έχει μαντζούνι να της δώσει για να της περάσει. Η μόνη λύση είναι να επισκεφθεί τον πραγματικό κόσμο. Να βρει το κοριτσάκι που παίζει μαζί της και της έχει μεταφέρει την θλίψη και τη σκοτεινιά του. Να το παρηγορήσει και να γίνουν όλα πάλι τέλεια. Αλλωστε τι έχει να φοβηθεί; Μία επίσκεψη στον αληθινό κόσμο θα είναι τιμητική και δοξασμένη: οι γυναίκες θα την ευχαριστούν για την προσφορά της. Εχει άλλωστε «επιλύσει τις γυναικείες διεκδικήσεις και έχει βοηθήσει στη χειραφέτησή τους». Είναι ηρωίδα. Μαζί της θα έρθει κι ο Κεν, προσπαθώντας να την πείσει ότι τον χρειάζεται στην αποστολή της («μπορεί να έχει παραλίες ο αληθινός κόσμος κι εκεί τι θα κάνεις;»)

Μαζί θα ανακαλύψουν την τρομακτική αλήθεια. Οχι, οι γυναίκες δεν κυκλοφορούν με τέλειες αναλογίες, ανέμελα χαμόγελα, βραβεία Νόμπελ και μαλλιά στον ανεμιστήρα. Το «κοριτσάκι» που πρέπει να παρηγορήσει είναι μία 40χρονη single mother που η έφηβη κόρη της είναι στην φάση να την απαξιώνει να την απορρίπτει. «Barbie, σε μισούμε: κάνεις τις γυναίκες να αισθάνονται άσχημα για τον εαυτό τους από το 1959» της ξεστομίζει η woke έφηβη. Κι τη συνθλίβει. Αντιθέτως, ο Κεν ξυπνά στον επίγειο παράδεισο: την πατριαρχία. Τι; Οι άντρες μπορούν να είναι αβίαστα στο επίκεντρο του κόσμου, να έχουν τις Barbie στο μπράτσο σαν τρόπαια που τους θαυμάζουν και τους φέρνουν παγωμένες μπύρες; Το σοκ του αληθινού κόσμου θα κλονίσει συθέμελα αυτόν της Barbieland και η αστραφτερή γυναικεία εξουσία θα γκρεμιστεί. Πώς θα την επαναφέρει η Barbie (και οι μεγαλομέτοχοι της Mattel που χρειάζονται κατεπειγόντως να αποκαταστήσουν τα κέρδη) να ξαναβάψει τα όνειρα ροζ;

Η Γκέργουικ (σε σενάριο που για ακόμα μία φορά συνυπογράφει με τον Νόα Μπόμπακ) είχε μία ιδέα πολυεπίπεδη, σύνθετη και πανέξυπνη. Θα μιλήσει για την συστηματική αδικία έναντι των γυναικών, δημιουργώντας έναν κόσμο που οι κανόνες είναι αντίστροφοι. Μισό λεπτό, αυτός ο κόσμος υπάρχει: είναι ο κόσμος της Barbie. Ο Κεν είναι περιφερειακό αξεσουάρ, εκείνος δεν έχει μία ξεκάθαρη ταυτότητα ή εργασία, ο άντρας δεν υπάρχει παρά δίπλα σε μια γυναίκα. Η Barbie δεν χρειάζεται να κάνει πολλά και τα έχει όλα. Η γυναίκα ξυπνά το πρωί κι ο κόσμος της ανήκει. Κι έχει αυτή την αδιόρατη, συγκαταβατική βεβαιότητα κι αλαζονεία ότι αυτό είναι το δεδομένο, το νορμάλ.

Κι αυτό είναι το επιτυχημένο στην ιδέα της Γκέργουικ: με (αυτο)σαρκαστικό χιούμορ, (θεο)πικρό σχόλιο και ωμή ειλικρίνεια δεν εξηγεί μόνο στα αγόρια ότι η πατριαρχία δεν είναι το «νορμάλ» (κατασκευάστηκε κάποτε, επιβλήθηκε σαν φορεσιά μιας κοινωνίας, χτίστηκε σαν Kenland). Οχι δεν σταματάει εκεί. Γελάει πολύ και με τις ατυχείς αστοχίες του φεμινιστικού κινήματος, περνάει από γενεές 14 και τις υπερβολές, ψάχνει τις ισορροπίες. Κι είναι ο τρόπος που το κάνει απίστευτα έξυπνος, απολαυστικός και κανιβαλιστικά αστείος – ενώ λέει τα πιο σοβαρά πράγματα.

Σκηνοθετικά είναι επίσης τολμηρή: δεν φοβάται το πλαστικό, το ψεύτικο, το εκτυφλωτικά χρωματιστό, το κόντρα στο φακό αστραφτερό, ώστε το βλέμμα του θεατή να θαμπώνει στα κοντινά με την τελειότητα που είναι Barbie. Αντιθέτως, η επιφάνεια της δισδιάστατης εικόνας δίνει τρεις διαστάσεις στην ουσία. Ειδικά όταν συνοδεύεται με τις κοφτερά τσουχτερές ατάκες του σεναρίου.

Ολες οι επιλογές της Γκέργουικ είναι προσεγμένες. Η Μάργκο Ρόμπι είναι η ίδια η Barbie: το ακτινοβόλο, τέλειο κορίτσι που θα σε παρασύρει να το χαζεύεις, ενώ έχει πολλά περισσότερα να σου πει. Εχει αυτό το αβίαστο βλέμμα που λάμπει και σκοτεινιάζει στο ίδιο δευτερόλεπτο. Το γέλιο που σαρκάζεται και πονά στον ίδιο ήχο. Το να συμπεριλαμβάνεις πολλές συμβολικές φιγούρες για τις υπόλοιπες Barbie (από την Ισα Ρέι μέχρι την Dua Lipa) κλείνει το μάτι σε όλα όσα θέλεις να σχολιάσεις για την ποπ κουλτούρα και στη νέα γενιά στο ακροατήριό σου. Ξεκαρδιστική και επιλογή του Ράιαν Γκόσλινγκ να σατιρίσει την «Hey Girl» περσόνα του με την γνωστή του τόλμη (αν και η εξέλιξη των Κεν είναι η πιο κακογραμμένη διάσταση του σεναρίου).

Καμουφλάζ

Ο Αντριέν (Πιερ Νινέ) είναι πρώην χορευτής που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την καριέρα του εξαιτίας ενός σοβαρού ατυχήματος. Περνά πλέον τις μέρες του ως συνοδός της Μάρθα Ντιβάλ ( της διαχρονικά εντυπωσιακής Ιζαμπέλ Ατζανί) , μιας πλούσιας αλλά ξεπεσμένης ντίβας του κινηματογράφου που αναπολεί τα παλιά της μεγαλεία. Δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ τους παρά μόνο το αμοιβαίο συμφέρον: για εκείνη ο Αντριέν είναι μια συντροφιά, για εκείνον η Μάρθα είναι ένας τρόπος βιοπορισμού.

Όλα ανατρέπονται , όταν ο Αντριέν θα γνωρίσει τη Μαργκό ( Μαρίν Βακτ) , η οποία φαίνεται εξίσου χαμένη όπως κι αυτός.Η ίδια επίσης εργάζεται ως συνοδός πλούσιων ανδρών. Οι δύο νέοι ερωτεύονται κεραυνοβόλα και συνεργάζονται σε ένα δόλιο σχέδιο με στόχο τον πλούσιο και αφελή κτηματομεσίτη Σιμόν (Φρανσουά Κλουζέ). Τότε ξεκινά ένα παιχνίδι αποπλάνησης και προσποίησης που γρήγορα θα βγει εκτός ορίων.

Πριν τους τίτλους αρχής, η φράση του Ουίλιαμ Σόμερσετ-Μομ προειδοποιεί οτι «Η Γαλλική Ριβιέρα είναι ένα ηλιόλουστο μέρος για σκιώδεις ανθρώπους…»

Εμπνευσμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο, από εμπειρίες του παρελθόντος και κυρίως από ένα μυθιστόρημα που δεν δημοσίευσε ποτέ, ο Μπεντός δημιουργεί μια ιστορία γεμάτη ίντρικα και έρωτα, όπου οι μύχιες επιθυμίες δεν κρύβονται αλλά γίνονται όπλο σε ένα εγκληματικό παιχνίδι με στόχο τα λεφτά ( αλλά ίσως όχι μόνο αυτό). Η πλοκή ξεδιπλώνεται μέσα από μαρτυρίες στο πλαίσιο μιας δίκης, οι οποίες επιτρέπουν τις απαραίτητες αναδρομές στο παρελθόν ώστε να συμπληρωθούν τα κομμάτια του παζλ.

Η δυναμική επιστροφή του Ίθαν Χαντ μάς συστήνεται με το πιο παράτολμο σταντ στην ιστορία του σινεμά και μας υπόσχεται πως θα ξεχάσουμε κάθε προηγούμενη «Αποστολή» τού hi-tech μυστικού πράκτορα.

Από την κινηματογραφική μεταφορά των περιπετειών του “Jack Reacher” (2012), όπου ο ΜακΚουόρι είχε και τη σκηνοθετική επιμέλεια, ως το σενάριο της μελλοντολογικής φαντασίας “Στα Όρια του Αύριο” (2014), του τρομο-ριμέικ της “Μούμιας” (2017) και του σίκουελ “Top Gun: Maverick” (2022).

Αποστολή εξετελέσθη

Πριν και πάνω απ’ όλα, όμως, ο Κρίστοφερ ΜακΚουόρι ήταν αυτός ο οποίος άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ο Κρουζ χειριζόταν το franchise των “Επικίνδυνων Αποστολών”, στις ταινίες του οποίου είναι και παραγωγός. Στην πρώτη “…Αποστολή” του 1996, μάλιστα, ήταν και η παρθενική φορά στην καριέρα του που ο ίδιος ανέλαβε τέτοιο ρόλο. Έως και το “Πρωτόκολλο: Φάντασμα” (2011) λοιπόν, την τέταρτη ταινία των περιπετειών του Ίθαν Χαντ, ο Κρουζ επέλεγε διαφορετικούς κάθε φορά βασικούς συντελεστές – από σεναριογράφους και σκηνοθέτες έως συμπρωταγωνίστριες και συνθέτες – φρεσκάροντας διαρκώς το στιλ και τις ιδέες της σειράς. Τότε ήταν η σειρά του Μπράιαν Μπερντ να κάτσει πίσω από την κάμερα, με τον ΜακΚουόρι να επιστρατεύεται στη μέση των γυρισμάτων για αλλαγές της τελευταίας στιγμής στο σενάριο των Τζος Άπλμπαουμ και Αντρέ Νέμετς. Η παρέμβασή του θεωρήθηκε καθοριστική, ενώ το φιλμ έκανε τις μεγαλύτερες εισπράξεις (695 εκατομμύρια δολάρια) σε σχέση με όλα τα προηγούμενα. Το “Μυστικό Έθνος” (2015) που ακολούθησε έγινε αποκλειστική υπόθεση του ΜακΚουόρι, πείθοντας τον Τομ Κρουζ να του αναθέσει όλη την εξέλιξη του franchise, με το “Επικίνδυνη Αποστολή: Η Πτώση” (2018) να γίνεται η μεγαλύτερη εμπορική (792 εκατ.) και καλλιτεχνική (85/100 στο Metascore) επιτυχία της σειράς, η οποία έχει φέρει συνολικά στα ταμεία 3,6 δις.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 2020, όμως, ο Κρουζ ξεπέρασε τον εαυτό του. Την πρώτη μέρα των γυρισμάτων του “Επικίνδυνη Αποστολή: Θανάσιμη Εκδίκηση – Μέρος Πρώτο” οδήγησε με ταχύτητα μια Honda CRF 250 σε μια ειδικά κατασκευασμένη ράμπα στην άκρη ενός γκρεμού στο βουνό Χελσετκόπεν  της Νορβηγίας και βούτηξε στο κενό. Μετά από πτώση 800 μέτρων, άνοιξε το αλεξίπτωτό του 170 μέτρα από το έδαφος και προσγειώθηκε με ασφάλεια. Όλα ΟΚ; Όχι ακριβώς. Ο Κρουζ επιχείρησε το άλμα άλλες εφτά φορές, μέχρι να βεβαιωθούν όλοι ότι είχαν το τέλειο πλάνο. Ήταν “το πιο παράτολμο σταντ στην ιστορία του σινεμά”, το οποίο σχεδιαζόταν για έναν ολόκληρο χρόνο κατά τη διάρκεια του preproduction, με τον Κρουζ να επιχειρεί στη διάρκειά του πάνω από 500 πτώσεις με αλεξίπτωτο και 13.000 άλματα μότοκρος!

Το σενάριο των Κρίστοφερ ΜακΚουόρι και Έρικ Γιέντερσεν φέρνει τον Ίθαν Χαντ αντιμέτωπο με τον Γκάμπριελ, έναν παλιό του γνώριμο πριν την εποχή της IMF, ο οποίος ζητά “θανάσιμη εκδίκηση”, ανταγωνιστή του στο κυνήγι ενός κλειδιού το οποίο θα δώσει στον κάτοχο τον έλεγχο ενός παντοδύναμου όπλου. Τον υποδύεται ο Εσάι Μοράλες, αντικαθιστώντας τον Νίκολας Χουλτ, ο οποίος αποχώρησε από το σχέδιο όταν τα γυρίσματα της ταινίας αναβλήθηκαν λόγω covid – ο αρχικός σχεδιασμός ήταν η πρεμιέρα της πρώτης ταινίας να γίνει στις 23/7/2021 και της δεύτερης στις 5/8/2022. “Κάθε μεγάλη κατασκοπική ταινία χρειάζεται έναν μεγάλο κακό. Στον Γκάμπριελ έχουμε βρει τον πιο συναρπαστικό και πολύπλοκο όλων των “…Αποστολών”, δηλώνει ο ΜακΚουόρι.