Μουσική : Απόστολος Βαλαρούτσος
Στίχοι : Νίκος Παπαχατζής
Ορχήστρα : Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας
Διευθυντής Χορωδίας: Νίκος Χιώτογλου
Τραγουδούν : Γιάννης Διονυσίου, Παντελής Θαλασσινός, Βασίλης Λέκκας, Σωκράτης Μάλαμας, Απόστολος Μόσιος, Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Ασπασία Στρατηγού, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιάννης Παπαγεωργίου και Μπάμπης Τσέρτος.
Η μικρασιατική καταστροφή, αυτή η πικρή ιστορία στις σελίδες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας, μας αφορά λίγο πολύ όλους. Ο Νίκος Παπαχατζής (στίχοι) κι εγώ, έχοντας και οι δυο προσφυγικές καταγωγές, ανήκουμε σίγουρα στο «πολύ». Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας αναγνώρισα τη στόφα ενός πηγαίου, παραγωγικού στιχουργού, με αναφορές, μεταξύ άλλων στα γραπτά του, στη ζωή των Μικρασιατών τόσο μετά όσο και πριν το διωγμό. Ο ενθουσιασμός του συνέπλευσε με τη δική μου επιθυμία να ακουστούν καινούργια τραγούδια για το συγκεκριμένο θέμα, με νηφαλιότητα όμως και την αντικειμενικότητα που μας επιτρέπουν τα 100 χρόνια απόστασης από τα γεγονότα του 1922 (Απόστολος Βαλαρούτσος).
Στις μυλόπετρες του χρόνου, δεν πετάξαμε τη μνήμη μας. Αυτό μας ένωσε σε ένα ταξίδι με την ιστορία μας εδώ και 25 χρόνια, ήταν η αφορμή να γίνει η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας. Έτσι όλα αυτά τα χρόνια «κτίζαμε», τις προσωπικές μας ιστορίες, μέσα από τα βιώματά μας, από τα ακούσματα που είχαμε, έτσι αναπτύξαμε σαν μια υγιή μικρή κοινωνία, το δικό μας κόσμο μέσα από τη μουσική. Αυτή η συλλογή τραγουδιών είναι οικογενειακή υπόθεση, με την «γέννα» του Αποστόλη Βαλαρούτσου, πάνω στους στίχους του Νίκου Παπαχατζή, ο καθένας μας έβαλε την ψυχή του, για να είναι τα τραγούδια έτοιμα να πορευτούν μαζί με κάθε γενιά, αγκαλιά με την ιστορία μας, σαν μικρός λαός, αλλά που δεν ξεχνά (Ανδρέας Κατσιγιάννης, καλλιτεχνικός διευθυντής Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας).
«Περάσαν χρόνια εκατό από τις μνήμες που εξιστορούσε η γιαγιά Αργυρώ, πέρασαν τρεις γενιές από τότε που οι πρόγονοί μου άφησαν πίσω τις ζωές τους μέσα στην Κάτω Παναγιά και ξεκίνησαν για της προσφυγιάς τον δρόμο. Η πορεία δύσκολη και μακρά. Πρώτος σταθμός της μαστίχας το νησί, «μέχρι να ξετσουμίσει το παιδί» όπως έλεγε και στη συνέχεια ταξίδι για την Πελοπόνησσο. Βρέθηκαν σε νέο τόπο που έπρεπε να γίνει η πατρίδα τους, με ελάχιστα υπάρχοντα, αλλά με μεράκι, αγάπη και σεβασμό κατάφεραν να σταθούν στα πόδια τους.
Η μικρασιατική καταστροφή, αυτή η πικρή ιστορία στις σελίδες της νεότερης Ελληνικής ιστορίας, μας αφορά λίγο πολύ όλους. Ο Νίκος Παπαχατζής (στίχοι) κι εγώ, έχοντας και οι δυο προσφυγικές καταγωγές, ανήκουμε σίγουρα στο «πολύ». Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας αναγνώρισα τη στόφα ενός πηγαίου, παραγωγικού στιχουργού, με αναφορές, μεταξύ άλλων στα γραπτά του, στη ζωή των Μικρασιατών τόσο μετά όσο και πριν το διωγμό. Ο ενθουσιασμός του συνέπλευσε με τη δική μου επιθυμία να ακουστούν καινούργια τραγούδια για το συγκεκριμένο θέμα, με νηφαλιότητα όμως και την αντικειμενικότητα που μας επιτρέπουν τα 100 χρόνια απόστασης από τα γεγονότα του 1922 (Απόστολος Βαλαρούτσος).
Στις μυλόπετρες του χρόνου, δεν πετάξαμε τη μνήμη μας. Αυτό μας ένωσε σε ένα ταξίδι με την ιστορία μας εδώ και 25 χρόνια, ήταν η αφορμή να γίνει η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Μαγνησίας. Έτσι όλα αυτά τα χρόνια «κτίζαμε», τις προσωπικές μας ιστορίες, μέσα από τα βιώματά μας, από τα ακούσματα που είχαμε, έτσι αναπτύξαμε σαν μια υγιή μικρή κοινωνία, το δικό μας κόσμο μέσα από τη μουσική. Αυτή η συλλογή τραγουδιών είναι οικογενειακή υπόθεση, με την «γέννα» του Αποστόλη Βαλαρούτσου, πάνω στους στίχους του Νίκου Παπαχατζή, ο καθένας μας έβαλε την ψυχή του, για να είναι τα τραγούδια έτοιμα να πορευτούν μαζί με κάθε γενιά, αγκαλιά με την ιστορία μας, σαν μικρός λαός, αλλά που δεν ξεχνά (Ανδρέας Κατσιγιάννης, καλλιτεχνικός διευθυντής Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας).
